Toos Werkeloos

De trip was super, en vooral het noorden van Chili was magisch. Maar toch ben ik nu (al) weer terug. Nee, ik had geen heimwee. En ondanks dat Argentiniëeen stuk duurder is dan Chili was het geld ook (nog) niet op. Maar met kerst is er maar een plek waar ik hoor te zijn, en dat is thuis bij de fam. Zeker tijdens de laatste kerst van mijn zussie aan wal. En daarom ben ik van Ushuaia naar Amsterdam gevlogen.

Verrast waren ze, en met een halve backpack gevuld met "Artesanes de Chili" en het geluk dat ik kon aanschuiven bij de gourmet ( je haalt toch altijd teveel) was het een mooie kerst. Nu geef ik mezelf de komende dagen de tijd, om lekker bij te slapen, goed te eten en op dit blog nog wat puntjes op de i te zetten door middel van wat meer foto's. Daarna wordt het tijd om als Toos Werkeloos te gaan nadenken wat ik nu echt leuk vind om te doen, en dat te gaan najagen.

Dank aan mijn zichtbare trouwe fans: Yda, Joop, Martin, Karin, Isolde, Karen, Marjolein, Marianne en Rick. ( lang leve de mailinglist :) ) En dank aan de mysterieuze onzichtbare fans!

Alvast een heel gelukkig nieuwjaar! Tot snel X

Cuidate mucho!

Vera

El fin del mundo

De "Tren del Fin del Mundo" heb ik overgeslagen. Ik ben dan wel toerist, maar een treintje gaat me toch echt te ver. Wel heb ik het meest zuidelijke postkantoor van Argentinië bezocht. En een "Fin del Mundo" stempel in mijn paspoort laten zetten. Dat dan weer wel :) Dat kan in het meest zuidelijke postkantoor van Argentinië. (En bij de VVV, en bij de souvenirshop, en waarschijnlijk ook wel bij het hostal waar je slaapt).

Ushuaia is niet heel spannend, en het HI hostal eigenlijk bar slecht. Vooral de bedden, dus heel veel langer ga ik hier niet blijven hangen. Maar om een paar dagen bij te tanken is het prima. Volgens de Argentijnen ben ik nu in de meest zuidelijke stad van de wereld: Ushuaia. Een marketing concept dat geld in het laatje brengt. 4 Kilometer zuidelijker ligt namelijk het Chileense Puerto Williams met helaas maar 2500 inwoners. Een te laag aantal inwoners volgens de Argentijnen, en daarom een reden om “el fin del mundo” op te eisen voor Ushuaia.

Hoe dan ook, ik kan me geen betere plek verzinnen dan "El Fin del Mundo" om even terug te kijken naar mijn trip tot nu toe. En dan vooral Chili. Dit keer geen samenvatting van mijn trip tot nu toe. Maar dankzij een van mijn reismaatjes in het noorden Jennifer en haar camera, dit keer een video. Je moet alleen de beelden van Paaseiland even wegdenken. Want dat eiland heb ik helaas gelaten voor wat het is.

Met dank aan Jennifer: https://vimeo.com/149551935

" Here's about our journey to Chile. --- It's never easy to make a good balance between taking shots and enjoying the moment. But still I'm glad to capture wonderful and unforgettable footages with a group of happy mood. Hope the clip would always remind our drifter soul."

P.S. Als de video schokkerig is of niet goed laad, klik dan rechtsonderin op HD en kies vervolgens voor de 360 i.p.v. de 720 optie.

The language of Luv...

Waar het eeuwige meeslepen van waterflesjes door vrouwen in NL, zich inmiddels heeft uitgebreid naar de zelfbewuste metroseksuele man, doen de echte mannen hier in het zuiden van Latijns Amerika er nog een schep bovenop. Een beetje vent herken je hier aan een grote grijze thermosfles. Niet om een liter whiskey in mee te smokkelen, maar voor warm water. Warm water voor de Maté. Generaties lang wordt het drinken van de Maté en de daarbij behorende gebruiken doorgegeven van generatie op generatie. Ondanks dat het merendeel van de Maté drinkers man is, wordt de thee ook door vrouwen en kinderen gedronken.

Mijn eerste kennismaking met de Maté was in Chili. José dronk liters Maté weg onderweg. Met volle bewondering heb ik gekeken hoe hij in de hotsende bus zowel de theekruiden als het water zonder morsen in zijn Maté mok kreeg. Volgens José was je pas een vent als je je eerste Maté had gedronken. In de "Matera" komen de mannen misschien bij elkaar om te praten, maar het is zeker geen theekransje. Niet alleen de Maté gebruiken, maar alle wijze levenslessen worden hier van generatie op generatie doorgegeven. De "Matera" is een plaats, vaak rondom de werkplek, waar de mannen bij elkaar komen, en wachten totdat het avondeten wordt opgediend. Vanuit historisch oogpunt, maar nu nog steeds een veelvoorkomend gebruik, is er binnen een groep Maté drinkers 1 persoon de ceremoniemeester. Het schenken van Maté gaat niet alleen om het correct uitserveren van de thee, maar ook het optimaal behouden van het drankje tijdens het drinken.

Een slecht bereidde Maté, of een verkeerd aangereikte Maté kan een flinke belediging zijn. Bij het aanreiken van de Maté aan iemand moet je goed opletten. Want wanneer je deze aangeeft met het rietje (de Bombilla) naar de persoon toe, zeg je eigenlijk dat je de persoon niet zo heel graag mag :) Een andere manier is om een Maté te serveren met een geblokkeerde Bombilla. Je laat dan heel duidelijk weten dat een persoon niet terug hoeft te komen. Gelukkig zijn er ook leuke manieren om een Maté voor je te laten spreken. Wanneer je een zoete Maté serveert, laat je je vriendschap blijken. En wanneer je als vrouw een Maté met kaneel serveert, laat je de Maté ontvangende man weten dat je geïnteresseerd in hem bent.

Je begrijpt dat als ik mijn eigen José of Gaucho aan de haak wil slaan, ik de taal van de Maté moet leren spreken. Dat is belangrijker dan Spaans. Allemaal leuk natuurlijk. Maar hoe werkt dat nou Maté??? Het begint met de mok. Oftewel de Maté. Deze mag alleen van plantaardige grondstoffen gemaakt zijn. Veelal is de Maté gemaakt van uitgeholde kallebassen. Vervolgens vul je de Maté tot 2/3 met de theekruiden. Oftewel "Yarbe mate". Daarna leg je je hand op de Maté, en draait de Maté om. Dit om de kleine theeblaadjes naar de oppervlakte te krijgen. En draai hem weer terug. (Dit heb ik José trouwens nooit zien doen?) Giet het warme (maar nooit kokende) water in de Maté en laat de thee het water absorberen. Doe dit vervolgens nog een keer met iets heter water (lastig met je thermosfles :)).

Vervolgens ga je met de "Bombilla" aan de slag. Dit is het rietje waarmee de thee gedronken wordt. De Bombilla is traditioneel gemaakt van zilver, maar nu veel meer voorkomender van nikkel. De bombilla is niet alleen een rietje maar ook meteen een zeef. Aan het eind van de Bombilla zitten gaatjes, waardoor het water gedronken kan worden, maar de thee in de Maté blijft. Stop de Bombilla na het inschenken van het water in de Maté. En drinken maar.

Yerba mate zou erg gezond zijn. Een ware stimulans voor het lijf. Al zijn er wel discussies over de hygiëne over het (her)gebruik van de bombilla. De Yerba mate zou zelfs bijna alle benodigde vitaminen en mineralen bevatten voor een gezond leven en een zeer belangrijke rol spelen in het cel regeneratie proces. Maar of het ook waar is? Ik heb mijn Maté cup inmiddels gevonden, maar mocht je het zelf eens willen proberen, of meer willen weten kun je op deze site misschien eens een kijkje nemen. http://www.yerbamate-thee.nl/

Afkicken

Na deze trip zal niet alleen mijn tas iets zwaarder zijn bij een toekomstige terugkeer op Schiphol, maar ook ikzelf zal extra kilo’s meeslepen. De vele “Paltas” met of zonder suiker, Manjar, Completos Napolitana, en lui hangen in de zon i.p.v. meerdaagse trekking tochten zijn hier onder andere de oorzaak van.

Komend weekend wordt het echter afkicken. De komende 4 dagen heb ik niet alleen geen toegang tot internet en telefonie, maar is alcohol taboe. Ik ben er nog niet achter of het een veiligheidsmaatregel is, of dat men graag zelf de alcohol verkoopt. (ik hoop het laatste) Maar ik ga mijn geliefde Chileense wijn Carmenere (het liefst in combinatie met Syrah) missen. En omdat voor een aantal van jullie het weekend vandaag wel begint, hieronder mijn bijdrage daaraan. Drie Chileense cocktail suggesties om de vrijdagavond mee door te komen terwijl ik waarschijnlijk braaf aan de oploskoffie zit. Salud!

Chileense Pisco Sour

Pisco is een heldere brandy die populair is in zowel Peru als Chili. De witte muscat druiven, waar de pisco uit wordt gedistilleerd, werden voor het eerst gekweekt in Peru door de Spanjaarden in de 16e eeuw (in die tijd maakten Peru en Chili beiden deel uit van het Spaanse Amerikaanse imperium.) Toen de landen onafhankelijk werden, claimden beiden de drank als hun eigen. Daarom is de nationale drank van zowel Peru en Chili; de "Pisco Sour." Er is echter wel een verschil in zoetheid en het gebruik van de citrus in de piscos van de twee landen. Eiwit wordt soms gebruikt in de Chileense Pisco sour, maar de echte liefhebber zal zeggen dat dit niet nodig is. Het is slechts voor de presentatie.

Ingrediënten voor 450ml

200ml gekoelde Pisco

150ml citroensap

2 theelepels geraffineerde suiker

0,5 theelepel eiwit

Bereiding

Doe alle ingrediënten in een blender of cocktail shaker en mix in een paar minuten totdat de suiker is opgelost. Koel het drankje in de koelkast, of serveer in een koud glas.

P.S. Pisco schijnt niet heel makkelijk te krijgen te zijn buiten Chili. Maar Grappa, witte tequila of single malt scotch zouden goede vervangers zijn. Alle drie eens proberen???

Borgoña

Dit drankje schijnt niet heel veel gedronken meer te worden. Schande. Hij is heerlijk! En omdat hij makkelijkere verkrijgbare ingrediënten heeft dan de Pisco Sour deel ik deze cocktail graag.

In het midden van Chili mixen ze graag koude rode wijn met verse aardbeien en suiker. Bij voorkeur de Chileense rode wijn Carmenere. Je kunt de aardbeien klein snijden, maar zelf vind ik het lekkerder als het helemaal tot pulp gemixt is met de wijn en suiker. Koel het drankje in de koelkast, of serveer in een koud glas.

Jote

En als je dan echt de deur niet meer uit wil na een zware week, je geen supermarkt meer kunt zien, maar wel nog naar de voorraadkast kan kruipen, dan is er gelukkig nog de Jote. Met de komst van verschillende buitenlandse dranken in Chili, vooral de cola, werden er al snel een aantal drankjes geboren. Zoals de Jote. Dit drankje met zeer lage reputatie is vooral populair bij de Chileense jeugd. Het is in ieder geval de minst glamoureuze wijn cocktail van allemaal. Het drankje is niet voor niets vernoemd naar de Jote, de zwarte buizerd - een duidelijk roemloze vogel.

Dit zeer goedkope drankje bestaat uit rode wijn, meestal van slechte kwaliteit uit een pak, en cola of een andere zoet drank. (bijvoorbeeld 7up, bilz of pap) Verhouding 1:1

Buen fin de semana. Salud!

Onces

Veel oog voor de viezige, slecht onderhouden gekleurde huizen, met soms prachtige graffiti heb ik vandaag even niet in Barrio Brazil. Waar ik in mijn eerste week in Santiago door dit soort wijken heenliep in "High Alert" modus, begin ik er nu aardig aan te wennen. De tralies voor de ramen schrikken me niet meer af, maar zijn een teken dat de mensen de weinige bezittingen waar ze waarde aan hechten graag willen beschermen. En inmiddels weet ik dat het slechte onderhoud van de buurt (naast het gebrek aan geld) ook een gevolg is van het feit dat de men hier meer tijd wil steken in vrije tijd en familie dan het onderhouden van de leefomgeving. Ik weet niet precies wat het is, maar ik voel me niet zoals ik zou willen. Niet kwaad of teleurgesteld. Eerder bedroefd geloof ik. Het gevoel kan ik niet helemaal plaatsen.

Na elkaar een dag niet gezien te hebben, hebben Joey en ik op mijn laatste avond in Santiago afgesproken om een hapje te gaan eten. We wilden in ieder geval nog een keer de kans grijpen om elkaar nog een keer te zien. Op Plaza des Armas hebben we heerlijk in de zon zitten kletsen en onze verdere reisplannen besproken. Ik ga waarschijnlijk een stuk sneller naar het zuiden dan Joey. En op het moment dat dit duidelijk was sloeg de sfeer om. Of het nou teleurstelling was van beiden zijde, of zelfbescherming geen idee. Maar ik heb nog nooit zo snel een restaurant gevonden, sushi gegeten, en de weg terug naar de metro gevonden. En dit alles zonder ook maar enig overleg onderling wat nu eigenlijk de plannen waren voor vanavond.

Dat was het dan. In nog geen twee uur tijd stond ik weer voor mijn hostel. Misschien waren we echt de drie musketiers, en werkte de chemie niet zonder José. Veel zin om mijn laatste avond te gaan zitten piekeren in mijn hostel had ik niet. Dus besloot ik bij een van de vele mini-supermarkten een ijsje te gaan halen. Dat plan mislukte. Op mysterieuze wijze waren alle winkeltjes vandaag al vroeg dicht. Waardoor ik me alleen nog maar veel zieliger voelde.

Misschien was het toch wel teleurstelling. Teleurgesteld dat een mooi deel van de reis nu echt voorbij was. Al piekerend liep ik in de keuken van het hostel een extreem jonge jongen tegen het lijf. En omdat ik de afgelopen dagen alleen was geweest verraste me dat zo erg dat ik in het Engels begon te stamelen i.p.v. het Spaans. De jongen was beter in zijn Engels dan ik in mijn Spaans, maar was extreem verlegen en onzeker. Abraham vertelde dat hij samen met zijn moeder op visite was bij de gastvrouw van het hostel, Dona Heilena. Op het moment dat ik mijn hotelkamer in wilde duiken werd ik door Dona Heilena uitgenodigd om aan te schuiven aan tafel samen met haar visite. Sommige dingen kun je niet afslaan, dat zou extreem onbeleefd zijn.

Bij verschillende tours was ik al gewezen op het Chileense gebruik "Onces". Uit een van de verhalen had ik begrepen dat het een soort kopie van de Engelse high tea was maar dan op een later tijdstip. Net als de Spanjaarden en de Duitsers, hebben de Engelsen hier ook hun sporen achtergelaten. Een direct gevolg van de komst van de Engelsen, is dat ik nu amper een kop goede koffie kan vinden in Chili. Er heerst hier een thee cultuur. In het zuiden van chili en andere zuid-Amerikaanse landen vooral de Mate thee.

Ook de oorsprong van de "Onces" schijnt bij de Engelsen te liggen. Aan het eind van de 19e eeuw kregen de arbeiders in de mijnen, veelal gerund door de Engelsen, ook hun thee tijd. De Chileense mijnwerkers hadden tijdens het harde werken en het weinige water geen behoefte aan een kop warme thee maar aan een stevige borrel. Ook wel "aguardiente" genoemd. Een onopvallende verwijzing naar dit elf-letter woord werd "Onces" En tot de dag van vandaag wordt er in heel veel gezinnen de hele week door genoten van de "Onces".

Bij Dona Heilena hield deze gewoonte een broodje met jam, ham of kaas en een kop koffie of thee in. En veel gezelligheid. In afwisselend Spaans en Engels hebben Abraham en ik het over hardlopen, de iron man, en surfen gehad. Zo snel als Abraham doorhad dat ik SUP erg leuk vond, kreeg ik ongevraagd de mooiste plaatsen in Venezuela om te gaan surfen. Ik moest van hem alleen twee jaar wachten, want dan zou de politieke situatie vast beter zijn. Dan ging hij zelf ook weer terug naar zijn land en dan kon ik hem komen opzoeken.

De avond liep meerder keren heel anders dan ik had verwacht. Maar mijn laatste avond in Santiago heb ik afgesloten met mijn eerste "Onces". Weer terug op mijn kamer vond ik twee berichtjes op mijn netbook. Een uitnodiging van Abraham, en zijn moeder, op mijn chili_facebook account. En een bericht van José. Hij vond het erg jammer dat hij er niet bij had kunnen zijn vanavond. Maar hoopte dat we nog een keer bij elkaar konden komen voordat Joey en ik weer naar huis gingen. En anders een keer op een ander moment, op een andere plek op deze wereld. Ik hoop met heel mijn hart dat het gaat gebeuren, want ik weet dat het deze keer geen loze kreet is. Maar de kans is erg klein. Weer teleurstelling. Waarom kon ik niet gewoon genoegen nemen met de tijd die ik had gehad met Joey en José? Waarschijnlijk omdat ik nog zo veel meer van ze had kunnen leren.

Ik neem me voor om te genieten van het moment en de mensen zolang het kan, zodat ik er geen spijt van kan hebben. Vanavond heeft dat me mijn eerste "Onces" opgeleverd, en wie weet wat er nog meer komt. Morgen een lange dag in de bus op weg naar Pucon. Tijd om terug te kijken, bij te slapen, en opnieuw te beginnen. Pucon here I come!

"La Buena mesa"

"La Buena mesa"

De vraag "Does anyone ever told you, you look like.. " krijgt hij waarschijnlijk meerdere keren per week. Hij had een van de nakomelingen van Che kunnen zijn. Hij is een kritische denker, kan koken als de beste, heeft een goed gevoel voor ritme en muziek, is sociaal, een levensgenieter en lucky for us... our tourguide. O, en ongelofelijk sexy. In vier letters; José.

Waar andere gidsen het rijden van dezelfde route met weer een groep toeristen ongelofelijk eentonig zal vinden. Heb ik zelden iemand zo zien genieten, als José. Op de origineel Canadese, maar nu Taiwanese Jennifer na, zijn we allemaal gek op eten en muziek. De hele dag door wordt niet alleen gegeten in de bus maar wisselen we ook recepten, ervaringen en ideeën uit.

De eerste avond zijn we goed van start gegaan. In het hostel was al een maaltijd verzorgd. Simpel, maar lekker. En alle tijd om elkaar beter te leren kennen. De tweede avond was BBQ. En niet zoals ik vaak in NL gewend ben, bergen vlees, stokbroodjes, en misschien een verdwaald blaadje sla. Nee José blijkt een ware keukenprins te zijn. Als voorgerecht een chorizo worst op een broodjes met zelfgemaakte pittige salsa. Hoofdgerecht een van de meest malse steaks ever. Zacht, perfect gaar en een simpele sla met heerlijke dressing. Samen met de wijn van Joey (Syrah / Carmenere) een waar genot. Het was nog niet helemaal zoals zou moeten maar “La Buena Mesa” was onderweg.

De tweede dag hebben we heerlijk geluncht op de vismarkt. Boterzachte vis, met heerlijke rijst, en tomatensalade. En een wijntje natuurlijk. Ook ’s avonds hebben we weer goed gegeten. Geen idee of dit officieel bij La Buena Messa hoort, maar het samen koken was geweldig. Terwijl José zijn salsa recept deelde, stond Guy de pepers te hakken, en deelde Joey haar bier recept met zout, citroen en speciale Chileense kruiden. Terwijl ik de muziek van Robert Johnson door de keuken liet galmen (iemand moet de afwas doen) Omdat het buiten ietwat fris was hebben we binnen gegeten. Het was zo gezellig, het eten heerlijk, het natafelen, en het uitwisselen van muziek.

De volgende dag was magie. We waren pas laat in San Pedro waardoor we uit eten gingen. Maar als je op de zoutvlakten tegelijkertijd de zon heb zien ondergaan, en de maan achter een vulkaan heb zien opkomen, wil je de dag met “La Buena Mesa” afsluiten. Als je zo blij bent van het prachtige kleurenspel van moeder natuur dat je met twee nieuwe vrienden hebt staan lachen en springen, sluit je de dag niet af met een happy hour en twee pizza's voor de prijs van een. Onder de sterrenhemel van San Pedro heb ik het gevonden. Met twee prachtige mensen, gesproken, gedeeld, geluisterd en gelachen tot de flessen wijn leeg waren en de vogels begonnen te fluiten. Een blik naar elkaar was genoeg. Grouphug! Deze dag gaan we nooit meer vergeten.

"La buena mesa" | It's not about fancy. Beyond a great meal, it's great company. The leisure of overlapping conversations with uncorkings, once the gase that's met at the click of two glases. Salut!"

(Lonely Planet, page 6, 10th edition oktober 2015, Chile & Easter Island)

Rotte appels en andere lekkernijen.

"Can I make you one? Yes its ok, yes?" Uhhh, nou ja vooruit. Denk ik, toch?? Ik ben nog geen uurtje in het nieuwe hostel of ik heb al een bord onder mijn neus geschoven gekregen. Met iets. En het iets was kruidig met stukjes worst erdoorheen. Vervolgens was 1 slokje van een zelfgemaakte bananen smoothie niet genoeg om beleefd te zijn. Er zat niets anders op dan de helft van de arme jongen zijn smoothie op te drinken. Kortom eten doe je niet alleen in Latijns Amerika. Dat was snel duidelijk.

En nu is mijn nieuwe Braziliaanse amigo iets wat lijkt op een pancake aan het maken. "But not like the french one. It is very special. I learned it from my grandmother" Volgens Fernando was het niet moeilijk om te maken, maar wel bijzonder. Ik heb maar niet verteld dat ik thuis soms een heel pak pannenkoeken tegelijk maak. Maar de "Manjar" die ervan af droop was inderdaad heerlijk. Veel beter dan stroop.

Een dag eerder had ik al kennisgemaakt met de "Manjar". Tijdens een Tour4Tips rondwandeling moesten we ergens in een achteraf steegje aanbellen bij een klein huisje. Opa "Don" deed open, compleet met wit schort en hoed. Na een “Gracias Po”, kregen we een zelfgemaakte "Alfajor".Twee heerlijke biscuitjes, bedekt met chocola, aan elkaar vast geplakt met "Manjar". Net een mini-gebakje. "Manjar" ziet eruit als een hele fijne pindakaas maar smaakt als goddelijke karamel. Het is een zoet bruin smeersel wat hier in Chili bijna in alle desserts en gebakjes verwerkt wordt. Of 's ochtends op brood, dat kan ook :)

Na bijna een week Valparaiso was ik het graffiti spotten en matrozen ontwijken een beetje zat. Ik besloot de volgende dag zoveel mogelijk Chileense hapjes en sapjes op straat te proberen. Ik ben weer begonnen bij Opa Don om twee nieuwe "Alfajors" te halen. ( Voor de foto zullen we maar zeggen), en ben vervolgens doorgelopen naar de haven voor een ander Chileens Dessert."Mote con Huesillo"

"Mote" ziet er ongelofelijk smerig uit. Een bruin drankje waar van alles in drijft. In Santiago had ik het al een paar keer op afstand staan bekijken maar durfde het niet aan. Na een beetje research was ik erachter dat de stukjes in de "Mote" niet een of ander oog van een beest was, maar een gedroogde perzik en een soort gepofte meel. Dus toch maar een keer proberen. De "Mote" verkoper viel bijna van zijn kruk af toen ik een klein bekertje bestelde. Niet veel toeristen wagen zich eraan. De siroop en de perzik zijn heerlijk. De gepofte meel is ok, maar ging mij tegen het einde toch een beetje tegenstaan. Maar de vriendelijke verkoper hield me in de gaten dus heb ik het bekertje netjes leeg gelepeld.

Naast de geprakte avocado die de hele dag overal op gesmeerd wordt (niet de guacamole versie), zijn empanadas ook een favoriete snack. De Empanada de Pino had ik inmiddels al twee keer geprobeerd. (Empananda gevuld met gesneden stoofvlees, uien, olijf en een hardgekookt ei) Het werd tijd voor een nieuwe. Gelukkig hebben ze bij Delicious Express in Valparaiso keuze uit 60 soorten. De empanada "Queso con pino" was de winnaar.

De Chileense cuisine heeft ook zo zijn nadelen. Koffie is hier niet erg populair. Wanneer je koffie besteld krijg je een bak heet water met Nescafe oploskoffie. De Starbucks is hier schaars, maar een geschenk uit de hemel. Naast de Starbucks, Burger King en McDonald's vind je nog een tiental andere lokale fastfood ketens. Voornamelijk Hamburgesas en Hotdogs. In alle soorten en maten. De meest favoriete is de "hotdog italiano"; hotdog met tomaat, mayonaise en avocado. De kleuren van de Italiaanse vlag.

Iets anders wat me erg opviel, was dat het fruit in de supermarkt er hier niet uit ziet. Half rottend ligt het in het schap. Al het goede fruit wordt geëxporteerd. Alleen op centrale markt zoals bijvoorbeeld La Vega Central kun je kwalitatief goed en goedkoper fruit kopen.

Op mijn Chileense bucketlist staan aan het eind van de middag nog steeds de Terromoto en Conhirro. Maar die bewaar ik voor een andere dag. Als het goed is ga ik samen met Anabella en Thomas vanavond Gnocchi with cream maken. En na al het lekkers van vandaag kan daar geen conhirro meer bij.

To be continued....

Quipu

"It's a computer!" deelt de rondbuikige museum beveiliger vol trots mede. Hij wijst naar een opstelling met allemaal geknoopte wollen draadjes. "Gut, wat aardig" dacht ik nog. "Dat hij het toch probeert in het Engels, hij bedoeld vast iets anders." "Un ordenador, señor?" vraag ik verbaasd. "Si, señora" Huh? een ordenador was toch een computer, of zit ik er dan toch naast?

De eerste dagen vond ik het heerlijk om mezelf door de taalbarrière helemaal af te kunnen sluiten van iedereen. Lekker bijtanken. En dat gaat erg makkelijk als ik de gesprekken om me heen niet versta. Maar zo langzamerhand, inmiddels wat meer uitgerust, loop ik steeds vaker met het mini woordenboekje in mijn hand onbekende woorden op te zoeken. (dank zus voor het handige boekje x)

Het wordt al een sport om met de enkele woorden die ik wel ken te spelen, en te kijken hoe ver ik kom. Je kunt zomaar een uurtje bezig zijn met iets simpels als het kopen van een paar postzegels. Eerst wat woorden opzoeken als “ansichtkaart”, “internationaal” en “postzegel” en dan het postkantoor binnen stappen en proberen. Tot mijn verbazing begrijpt de dame achter de balie prima wat ik bedoel. Alleen het afrekenen in duizendtallen blijft nog lastig. Het bedrag heeft ze voor me opgeschreven. Als de postkaarten zonder porti boete goed aankomen, dan weet ik zeker dat ik het goed begrepen heb dat er twee postzegels per kaart op moeten. Zo niet heb ik teveel geplakt of; sorry alvast!

Het gaat niet altijd goed natuurlijk. Zo heb ik op de busterminal een kwartier lopen zoeken naar halte 18. Op mijn busticket stond namelijk "asierto 18". Ik heb allerlei mensen, inclusief de met kogelvrije vesten beschermde “Carabineros”, gevraagd waar ik platform 18 kon vinden. Verwarring alom. Nergens te vinden. En iedereen mij maar vreemd aankijken. Ik begreep er niets van. En de mensen op de busterminal ook niet, want "asierto 18" bleek niet “halte” te zijn, maar “stoelnummer” :) Oeps!

Ik heb niet eerder een stad meegemaakt waar het zo zichtbaar gewaardeerd wordt als je probeert het gesprek in het Spaans te blijven voeren. Zelfs wanneer de Chilenen, die ook graag Engels oefenen, al naar het Engels zijn overgeschakeld. De mensen zijn sowieso erg behulpzaam en vriendelijk. De Chilenen zijn erg sociaal ingesteld. Familie, kinderen en thuis zijn heilig. Veel locals onderweg lijken daarom ook niet te begrijpen waarom ik huis en haard achterlaat om Chili te ontdekken. Dan moet ik wel heel geïnteresseerd zijn in Chili, en dat wordt gewaardeerd. De Chilenen doen enorm hun best om iedereen zich thuis te laten voelen. Van de zwerfhond, tot de verdwaalde toerist.

Ook de bewaker in het Museo Chileno de Arte Precolombio heeft het zijn persoonlijke missie gemaakt, om mij veilig door het museum heen te begeleiden. Ik krijg een privé toer. De man en ik hakkelen in een mix van Spaans en Engels over mummies, computers en opgegeten paarden.

Eenmaal weer terug in het hostel blijkt na een kleine Google-actie dat de man het toch bij het juiste eind heeft. De wollen draadjes waren toch een soort computer. Het heet een Quipu. De incas gebruikte het om belangrijke data, statistieken, folk verhalen etc. te registreren. De Quipu in het museum met 586 draadjes, en al zijn knoopjes bevat 15024 data items. De voorloper van de database. Al weet niemand meer welke 15024 items het waren...

Mocht je een nieuwe hobby zien in het knopen van belangrijke gegevens zie;http://www.ancient.eu/Quipu/