Veel oog voor de viezige, slecht onderhouden gekleurde huizen, met soms prachtige graffiti heb ik vandaag even niet in Barrio Brazil. Waar ik in mijn eerste week in Santiago door dit soort wijken heenliep in "High Alert" modus, begin ik er nu aardig aan te wennen. De tralies voor de ramen schrikken me niet meer af, maar zijn een teken dat de mensen de weinige bezittingen waar ze waarde aan hechten graag willen beschermen. En inmiddels weet ik dat het slechte onderhoud van de buurt (naast het gebrek aan geld) ook een gevolg is van het feit dat de men hier meer tijd wil steken in vrije tijd en familie dan het onderhouden van de leefomgeving. Ik weet niet precies wat het is, maar ik voel me niet zoals ik zou willen. Niet kwaad of teleurgesteld. Eerder bedroefd geloof ik. Het gevoel kan ik niet helemaal plaatsen.

Na elkaar een dag niet gezien te hebben, hebben Joey en ik op mijn laatste avond in Santiago afgesproken om een hapje te gaan eten. We wilden in ieder geval nog een keer de kans grijpen om elkaar nog een keer te zien. Op Plaza des Armas hebben we heerlijk in de zon zitten kletsen en onze verdere reisplannen besproken. Ik ga waarschijnlijk een stuk sneller naar het zuiden dan Joey. En op het moment dat dit duidelijk was sloeg de sfeer om. Of het nou teleurstelling was van beiden zijde, of zelfbescherming geen idee. Maar ik heb nog nooit zo snel een restaurant gevonden, sushi gegeten, en de weg terug naar de metro gevonden. En dit alles zonder ook maar enig overleg onderling wat nu eigenlijk de plannen waren voor vanavond.

Dat was het dan. In nog geen twee uur tijd stond ik weer voor mijn hostel. Misschien waren we echt de drie musketiers, en werkte de chemie niet zonder José. Veel zin om mijn laatste avond te gaan zitten piekeren in mijn hostel had ik niet. Dus besloot ik bij een van de vele mini-supermarkten een ijsje te gaan halen. Dat plan mislukte. Op mysterieuze wijze waren alle winkeltjes vandaag al vroeg dicht. Waardoor ik me alleen nog maar veel zieliger voelde.

Misschien was het toch wel teleurstelling. Teleurgesteld dat een mooi deel van de reis nu echt voorbij was. Al piekerend liep ik in de keuken van het hostel een extreem jonge jongen tegen het lijf. En omdat ik de afgelopen dagen alleen was geweest verraste me dat zo erg dat ik in het Engels begon te stamelen i.p.v. het Spaans. De jongen was beter in zijn Engels dan ik in mijn Spaans, maar was extreem verlegen en onzeker. Abraham vertelde dat hij samen met zijn moeder op visite was bij de gastvrouw van het hostel, Dona Heilena. Op het moment dat ik mijn hotelkamer in wilde duiken werd ik door Dona Heilena uitgenodigd om aan te schuiven aan tafel samen met haar visite. Sommige dingen kun je niet afslaan, dat zou extreem onbeleefd zijn.

Bij verschillende tours was ik al gewezen op het Chileense gebruik "Onces". Uit een van de verhalen had ik begrepen dat het een soort kopie van de Engelse high tea was maar dan op een later tijdstip. Net als de Spanjaarden en de Duitsers, hebben de Engelsen hier ook hun sporen achtergelaten. Een direct gevolg van de komst van de Engelsen, is dat ik nu amper een kop goede koffie kan vinden in Chili. Er heerst hier een thee cultuur. In het zuiden van chili en andere zuid-Amerikaanse landen vooral de Mate thee.

Ook de oorsprong van de "Onces" schijnt bij de Engelsen te liggen. Aan het eind van de 19e eeuw kregen de arbeiders in de mijnen, veelal gerund door de Engelsen, ook hun thee tijd. De Chileense mijnwerkers hadden tijdens het harde werken en het weinige water geen behoefte aan een kop warme thee maar aan een stevige borrel. Ook wel "aguardiente" genoemd. Een onopvallende verwijzing naar dit elf-letter woord werd "Onces" En tot de dag van vandaag wordt er in heel veel gezinnen de hele week door genoten van de "Onces".

Bij Dona Heilena hield deze gewoonte een broodje met jam, ham of kaas en een kop koffie of thee in. En veel gezelligheid. In afwisselend Spaans en Engels hebben Abraham en ik het over hardlopen, de iron man, en surfen gehad. Zo snel als Abraham doorhad dat ik SUP erg leuk vond, kreeg ik ongevraagd de mooiste plaatsen in Venezuela om te gaan surfen. Ik moest van hem alleen twee jaar wachten, want dan zou de politieke situatie vast beter zijn. Dan ging hij zelf ook weer terug naar zijn land en dan kon ik hem komen opzoeken.

De avond liep meerder keren heel anders dan ik had verwacht. Maar mijn laatste avond in Santiago heb ik afgesloten met mijn eerste "Onces". Weer terug op mijn kamer vond ik twee berichtjes op mijn netbook. Een uitnodiging van Abraham, en zijn moeder, op mijn chili_facebook account. En een bericht van José. Hij vond het erg jammer dat hij er niet bij had kunnen zijn vanavond. Maar hoopte dat we nog een keer bij elkaar konden komen voordat Joey en ik weer naar huis gingen. En anders een keer op een ander moment, op een andere plek op deze wereld. Ik hoop met heel mijn hart dat het gaat gebeuren, want ik weet dat het deze keer geen loze kreet is. Maar de kans is erg klein. Weer teleurstelling. Waarom kon ik niet gewoon genoegen nemen met de tijd die ik had gehad met Joey en José? Waarschijnlijk omdat ik nog zo veel meer van ze had kunnen leren.

Ik neem me voor om te genieten van het moment en de mensen zolang het kan, zodat ik er geen spijt van kan hebben. Vanavond heeft dat me mijn eerste "Onces" opgeleverd, en wie weet wat er nog meer komt. Morgen een lange dag in de bus op weg naar Pucon. Tijd om terug te kijken, bij te slapen, en opnieuw te beginnen. Pucon here I come!