"It's a computer!" deelt de rondbuikige museum beveiliger vol trots mede. Hij wijst naar een opstelling met allemaal geknoopte wollen draadjes. "Gut, wat aardig" dacht ik nog. "Dat hij het toch probeert in het Engels, hij bedoeld vast iets anders." "Un ordenador, señor?" vraag ik verbaasd. "Si, señora" Huh? een ordenador was toch een computer, of zit ik er dan toch naast?

De eerste dagen vond ik het heerlijk om mezelf door de taalbarrière helemaal af te kunnen sluiten van iedereen. Lekker bijtanken. En dat gaat erg makkelijk als ik de gesprekken om me heen niet versta. Maar zo langzamerhand, inmiddels wat meer uitgerust, loop ik steeds vaker met het mini woordenboekje in mijn hand onbekende woorden op te zoeken. (dank zus voor het handige boekje x)

Het wordt al een sport om met de enkele woorden die ik wel ken te spelen, en te kijken hoe ver ik kom. Je kunt zomaar een uurtje bezig zijn met iets simpels als het kopen van een paar postzegels. Eerst wat woorden opzoeken als “ansichtkaart”, “internationaal” en “postzegel” en dan het postkantoor binnen stappen en proberen. Tot mijn verbazing begrijpt de dame achter de balie prima wat ik bedoel. Alleen het afrekenen in duizendtallen blijft nog lastig. Het bedrag heeft ze voor me opgeschreven. Als de postkaarten zonder porti boete goed aankomen, dan weet ik zeker dat ik het goed begrepen heb dat er twee postzegels per kaart op moeten. Zo niet heb ik teveel geplakt of; sorry alvast!

Het gaat niet altijd goed natuurlijk. Zo heb ik op de busterminal een kwartier lopen zoeken naar halte 18. Op mijn busticket stond namelijk "asierto 18". Ik heb allerlei mensen, inclusief de met kogelvrije vesten beschermde “Carabineros”, gevraagd waar ik platform 18 kon vinden. Verwarring alom. Nergens te vinden. En iedereen mij maar vreemd aankijken. Ik begreep er niets van. En de mensen op de busterminal ook niet, want "asierto 18" bleek niet “halte” te zijn, maar “stoelnummer” :) Oeps!

Ik heb niet eerder een stad meegemaakt waar het zo zichtbaar gewaardeerd wordt als je probeert het gesprek in het Spaans te blijven voeren. Zelfs wanneer de Chilenen, die ook graag Engels oefenen, al naar het Engels zijn overgeschakeld. De mensen zijn sowieso erg behulpzaam en vriendelijk. De Chilenen zijn erg sociaal ingesteld. Familie, kinderen en thuis zijn heilig. Veel locals onderweg lijken daarom ook niet te begrijpen waarom ik huis en haard achterlaat om Chili te ontdekken. Dan moet ik wel heel geïnteresseerd zijn in Chili, en dat wordt gewaardeerd. De Chilenen doen enorm hun best om iedereen zich thuis te laten voelen. Van de zwerfhond, tot de verdwaalde toerist.

Ook de bewaker in het Museo Chileno de Arte Precolombio heeft het zijn persoonlijke missie gemaakt, om mij veilig door het museum heen te begeleiden. Ik krijg een privé toer. De man en ik hakkelen in een mix van Spaans en Engels over mummies, computers en opgegeten paarden.

Eenmaal weer terug in het hostel blijkt na een kleine Google-actie dat de man het toch bij het juiste eind heeft. De wollen draadjes waren toch een soort computer. Het heet een Quipu. De incas gebruikte het om belangrijke data, statistieken, folk verhalen etc. te registreren. De Quipu in het museum met 586 draadjes, en al zijn knoopjes bevat 15024 data items. De voorloper van de database. Al weet niemand meer welke 15024 items het waren...

Mocht je een nieuwe hobby zien in het knopen van belangrijke gegevens zie;http://www.ancient.eu/Quipu/